Een populaire aanname is dat bevolkingskrimp op het platteland hand in hand gaat met de afname van voorzieningen. Daarom is het ruimtelijk beleid in gebieden met een bevolkingsdaling vaak gericht op het instandhouden van basisvoorzieningen zoals basisscholen, huisartsen en supermarkten. De daadwerkelijke veranderingen in spreiding en de verandering van bereikbaarheid van voorzieningen zijn echter nooit longitudinaal onderzocht. Recente studies richten zich vaker op het meten van bereikbaarheid op een specifiek moment. Dit artikel onderzoekt veranderingen in bereikbaarheid en spreiding van lokale voorzieningen voor basisbehoeften in de provincie Fryslân. Veranderingen in de afstand tot basisscholen, huisartsen en supermarkten tussen 2000 en 2012 worden zichtbaar gemaakt door overlappende netwerkanalyses in GIS. De resultaten worden besproken in het kader van bevolkingskrimp en de afname van voorzieningen op het platteland. Deze publicatie concludeert dat door de aanvankelijk hoge dichtheid van basisvoorzieningen, de bereikbaarheid vrij goed bleef. De bereikbaarheid van basisvoorzieningen is niet perse slechter of verslechterd in de krimpgebieden of regio’s die bevolkingskrimp verwachten (anticipeerregio’s), maar juist in Zuid-West Fryslân. Hiermee kunnen we de focus van het Nederlandse krimpbeleid in twijfel trekken als het gaat om de bereikbaarheid van voorzieningen. Ruimtelijk beleid voor spreiding van voorzieningen moet wellicht meer gericht zijn op kwetsbare groepen mensen in kleine dorpen, in plaats van op krimpgebieden. Dit onderzoek laat zien hoe belangrijk het is om vragen te stellen bij de aannames achter ruimtelijk beleid, en het biedt hiervoor een eenvoudige methode.